Regels

‘Als buitenaardse wezens alleen The New Yorker hadden om op af te gaan, dan zouden ze tot de conclusie komen dat mensen niet veel ophebben met sex.’ Met deze opmerking (tegen de hoofdredacteur) sleept schrijver Ariel Levy de baan van haar leven binnen: redacteur sex en gender van The New Yorker. De anekdote komt uit haar eerder dit jaar verschenen memoires: The rules do not apply, het relaas van haar leven tot aan het moment dat ze binnen een paar maanden haar kind, haar echtgenote en haar huis verliest.

Tijdens haar eerste opdracht als journalist, dan nog voor New York Magazine, in een nachtclub voor obese vrouwen, stuit ze op de vraag die de kern van haar werk zal vormen: ‘Wat betekent het om vrouw te zijn?’ Wat zijn de regels? Met genadeloze eerlijkheid en een superieure schrijfstijl schetst ze haar eigen levensloop tegen de achtergrond van de maatschappelijke veranderingen over sex en gender. Het boek wordt bevolkt door vrouwen die niet volgens gangbare regels leven. Zoals Lamar Van Dyke, de leider van de Van Dykes, een groep beslist kleurrijke lesbische separatisten (!) die in de jaren zeventig in busjes door de VS reed en een manloze samenleving nastreefde. Of Caster Semenya, de Zuid-Afrikaanse hardloopster, opgegroeid in een dorp zonder sanitair, die het schopte tot wereldkampioen hardlopen, van wie de sekse voor sommigen onduidelijk en daarom omstreden is. Maar evengoed over haar eigen moeder, die tijdens het huwelijk met haar vader een ‘speciale vriend’ heeft.

In haar eigen leven is ze ervan overtuigd dat ze de regels naar haar hand kan zetten: getrouwd zijn met een vrouw (ook al bestond een ‘homohuwelijk’ in de staat New York toen nog niet), reizen en bijzondere ervaringen opdoen. ‘Ik wilde voelen hoe de eindeloze Mongoolse steppe zich voor me uitstrekte. Hoe het ’s ochtends ruikt in Rajsthan. Waarom? "Ik wil het doen omdat ik het wil doen”,' citeert ze Amelia Earheart. Eenmaal ‘getrouwd’ met Lucy, de liefde van haar leven, valt ook op dat ze juist veel wél volgens de regels wil doen. Een droombaan. Een huis op Long Island. Een tuin. Misschien een baby? ‘Mijn fantasiëen over Lucy waren vrijwel onmiddellijk verpletterend huiselijk.’ Op reis voor haar werk bevalt Levy in een hotelkamer in Ulaanbaatar na een zwangerschap van 19 weken van een levende zoon. Hij sterft in haar handen. Bij thuiskomst blijkt Lucy zwaar alcoholist te zijn met een bedrijf dat failliet gaat, en het huis moet verkocht worden. Levy vraagt zich af of haar hoogmoed en egocentrisme de oorzaak van deze rampspoed zijn. Had ze de regels overtreden? ‘Daring to think that the rules do not apply is the mark of a visionary. It’s also a symptom of narcissism’ schrijft ze.

Tunnel

Maar ja, wat zijn the rules? Dat hangt er natuurlijk vanaf aan wie je het vraagt. Mijn eigen Joodse gemeenschap kent het homohuwelijk, ook al draagt het – om mij onbekende redenen - een andere naam dan een heterohuwelijk. Kinderen uit zo’n briet ahava (liefdesverbond) zijn gewoon volgens de regels Joods. Twee weken geleden schreef Israëlische overheid in een officiële reactie op een uitspraak van het hooggerechtshof dat homostellen beter geen kinderen kunnen adopteren omdat zij ‘afwijkend’ zijn, en deze afwijkendheid door kinderen als een ‘extra last en druk’ zou worden ervaren. Mijn nauwkeurig door Facebooks algoritmes tot een roze tunnel omgevormde tijdlijn, bevolkt door vredelievende types, lgbtq’s, vrouwenrechtenbevechters en natuurbeschermers (velen van hen Joden uit alle windstreken) ontplofte bijkans. Huilende (hetero)jongemannen die de lofzang over hun twee vaders zongen, wetenschappelijke artikelen die laten zien dat de seksuele geaardheid van ouders geen enkele invloed heeft op het geluk en welzijn van kinderen, berichten van en over zangers, acteurs en ander gevogelte in verschillende toonaarden en gradaties van boos en verongelijkt. Foto’s van demonstraties. Daar weer boze reacties op want: ‘als het om de rechten van Palestijnen gaat die hier dagelijks geschonden worden, dan hoor je ze niet, maar nu hun eigen vrijheden in het geding komen gaan ze daar wel de straat voor op’. Iedereen heeft zo zijn eigen regels.

Als buitenaardse wezens alleen mijn tijdlijn hadden om op af te gaan zouden ze vooral in de war raken.